Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/15

—   1707   —

 — Zmusić? Ach! Jakim sposobem?
 Sępi Dziób trzymał wciąż parasol pod pachą. Włożył ręce do kieszeni spodni. Jego mina była tak obojętna, jak gdyby nic nie mogło mu grozić.
 — Chłostą! — ostrzegł Cortejo. — Każę panu wyliczyć pięćdziesiąt batów!
 — Pięćdziesiąt? Tylko?
 — Sennor, jesteś pan obłąkany!
 — Well! Ale pan także nim jesteś!
 — Skoro panu pięćdziesiąt za mało, każę pana tak długo ćwiczyć, dopóki sennor będzie miał dosyć.
 Sępi Dziób wzruszył ramionami i zrobił pogardliwą minę.
 — Ćwiczyć? Mnie, Englishmana?
 — Tak. Możesz być po tysiąckroć Englishmanem i po tysiąckroć synem i bratem lorda, a mimo to każę pana wychłostać, jeśli natychmiast nie usłuchasz mego rozkazu!
 — Spróbuj pan!
 — Zejść z koni! — rozkazał Meksykanin.
 Nie zauważył spojrzenia, jakie rzekomy Anglik rzucił na wspaniałego deresza, z którego zeskakiwał jeden z jeźdźców. Nie zauważył także, że: Anglik wyciągnął do połowy ręce z kieszeni, w których trzymał dwa rewolwery.
 — Obiją pana w moich oczach — groził Coretejo — obiją jak nędznego włóczęgę, jeśli natychmiast nie usłuchasz.
 — No, zobaczymy, czy pańskie oczy istotnie się tego doczekają!
 W tej samej chwili Sępi Dziób wziął parasol