Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/18

—   1710   —

który o trzy mile od rzeki posiada chałupę. Tam będą mogli bezpiecznie wylizać się z ran.
 — Ach, gdybym mógł pójść z nimi! — jęknał Cortejo.
 — Kto panu zabrania?
 — Czyż mogę od was odejść:
 — Czemu nie? Wszak nie widzi pan, a zatem nie będzie z pańskiej obecności żadnego pożytku.
 — Być może, jedno oko wyleczy się w ciągu tej nocy.
 — Być może. Jednakże lepiej pan zrobisz, jeśli będziesz się pielęgnował, sennor. Zostaw nam rozkazy. Spełnimy je dokładnie.
 — Nie. Zostanę z wami.
 Meksykanin przestał namawiać. Zapadł wieczór, zapalono ognisko. Usiadł przy nim, zatopiony w myślach. Następnie podniósł się, zerknął na kilku kamratów, zapewne najwybitniejszych, aby poszli za nim.
 — Czego chcesz? — zapytał jeden z nich.
 — Mam świetną myśl — rzekł. — Ale Cortejo nie powinien jej znać.
 — Więc mów!
 — Powiedzcie przedtem, co naprawdę sądzicie o Corteju?
 Milczeli niezdecydowani. Wreszcie ktoś oświadczył:
 — Powiedz ty przedtem.
 — No, ja sądzę, że to osioł.
 — Ach! Tego po tobie nie można było poznać.
 — Gdyby można było, okazałbym się więk-