Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/19

—   1711   —

szym osłem. Czy istotnie sądziliście, że taki Cortejo może zostać prezydentem?
 — O, nie!
 — A więc. W ciemię go bito. Pantera Południa sprzymierzył się z nim, aby go wykorzystać. Czyż nie możemy iść za jego przykładem? Wyrażając się jaśniej, czyż nie możemy zdobyć łodzi na własny nasz pożytek?
 — Bez Corteja? Do licha, to byłby połów nielada!
 — No, cóż wy powiecie?
 — Świetna myśl!
 — Tak, świetna! — potwierdzili pozostali.
 — I łatwa do wykonania — rzekł przywódca.
 — Nie sądzę. Co powie Cortejo?
 — Nic, ponieważ go wcale o zdanie nie zapytamy. Gdybym tylko wiedział, że można wam zaufać! Czy sądzicie, że jeden chociażby kur zapieje, jeśli Cortejo zniknie?
 — Tak, jego zwolennicy.
 — To właśnie my.
 — Jego córka.
 — Co nas obchodzi córka! Ślepy jest i nie wie, co mu się gotuje. Szybki, pewny cios, a sprawa zakończona.
 — Morderstwo? Brr!
 — Brednie! Niejeden już umarł! Pomyślcie tylko, jakie skarby są na łodziach!
 — Powiadają, że kilka tysięcy strzelb. To bardzo wiele kosztuje.
 — Opowiadają nawet o armatach.
 — Co tam armaty! Wiem od samego Corteja,