Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/21

—   1713   —

 — Czy nie posadzimy ich wraz z Cortejem na tratwę?
 — Nie — odparł któryś, kto nie był do cna wyzuty z sumienia. — To nasi koledzy. Być może, umrą jeszcze w ciągu tej nocy. Niech poleżą: przeczekamy. Wystarczy, jeżeli się pozbędziemy Corteja, gdyż w ten sposób zostaniemy właścicielami zdobyczy. Ale nie możemy pozostać bez przywódcy. Trzeba go wybrać; naradźmy się i wybierzmy, jednego spośród nas.
 Pochwalono tę myśl; niebawem wybrano podżegacza na przywódcę.
 Skupiono się w grupy i toczono gorące rozmowy. Poszczególne grupy pomału zbiły się w jedno ogólne zgromadzenie. Mówiono tak cicho i skrycie, że ranny Cortejo wreszcie zaniepokoił się poważnie.
 — O co chodzi? Co znaczą te szepty? — zapytał z gniewem.
 — Pytamy się, co teraz będzie? — odparł przywódca spiskowców.
 — Co będzie? Statki pozostały na miejscu, oczekując powrotu Anglika. Przede wszystkim więc trzeba je zdobyć.
 — Ale jak? Gdybyśmy mieli łodzie! Czy sądzi pan, że należy sklecić tratwy?
 Cortejo namyślał się przez chwilę.
 — To niebardzo się przyda. Trudno kierować tratwami. O, gdybym mógł patrzeć, te statki i łodzie nie dalej niż za godzinę byłyby w naszych rękach.