Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/24

—   1716   —

 — To za mało.
 — Och, sennor, to dosyć — odparł przywódca. — Wystarczy dla jednego człowieka.
 — A gdzie będą ci, którzy mają kierować tratwą?
 — Płynąc obok, tym łatwiej będą nadawać jej wymagany kierunek. Wiekszą tratwę mogliby spostrzec z okrętu. Wystawiłaby pana na niebezpieczeństwo, na które nie możemy was narażać, sennor.
 Słowa brzmiały tak szczerze, Cortejo był przekonany.
 — Dobrze — rzekł. — Niech i tak będzie. Trzeba teraz poczynić ostatnie zarządzenia. Wiecie już, co jest niezbędne. Muszę wam powtórzyć, abyście nie dotykali zawartości parowców i łodzi. Ładunek do mnie należy.
 — Czy nie możemy liczyć na jakąś część transportu, sennor?
 — Nie. Wiecie wszak, jaki z tego zrobię użytek.
 — Ale pomyśl, sennor, że to nie pańska własność. Zabiera pan ją dzięki naszej pomocy. To jest tak, na przykład, jak okręt wojenny, zagarniający, nieprzyjacielski statek. Wówczas załoga otrzymuje zdobycz pieniężną.
 — To też dostaniecie ją.
 — Ile? — To zależy od zdobyczy. Dam wam dziesiątą część.
 — Czy to nie za mało, sennor?
 — Milczcie! Statek wiezie miliony. Z każde-