Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/25

—   1717   —

go miliona przypadnie na was sto tysięcy. A teraz policzcie, ile pieniędzy przypada na każdego!
 — Ach, o tym jeszcze nie pomyśleliśmy. Teraz sprawa wygląda inaczej. Oświadczam, że przystajemy.
 — Tak też i myślę.
 Gdyby Cortejo mógł widzieć miny swoich ludzi i drwiące ich spojrzenia, na pewno zmieniłby zdanie.
 — Zgaście światło! — rozkazał. — Czas już zaczynać.
 Usłuchano rozkazu.
 Meksykanie byli pewni powodzenia. Drżeli z pożądania skarbów, które miały dostać się w ich ręce.
 Zostawiono broń palną, którą woda mogła uszkodzić ,i złożono tak, aby każdy zdołał szybko znaleźć swoją strzelbę. Potem zabrali wiązki i zanurzyli się w wodzie w porządku przepisanym. Corteja wsadzono na tratwę, którą mieli kierować dwaj wyborowi pływacy.
 — Naprzód! — wydał rozkaz.
 Taki był początek wyprawy po złote runo.
 Wiązki drzewa ułatwiły pływanie. Przebyto połowę odległości, gdy naraz z pierwszego parowca buchnęły rakiety. Cała przestrzeń dokoła była oświetlona jak za dnia. Z przerażeniem Meksykanie stwierdzili, że załoga czuwa na posterunkach.
 — Ognia! — zagrzmiał głos lorda.
 Działa huknęły. Przez chwilę rzeka burzyła się i kipiała. Kartacze strzeliły wysokimi wodotry-