Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/26

—   1718   —

skami. Zewsząd rozległ się krzyk i przekleństwa; wielu zniknęło pod powierzchnią wody.
 Kula trafiła także jednego z obu pływaków, którzy kierowali tratwą Corteja.
 — Santa Madonna, pomóż! — zawołał. — Ugodzono mnie w ramię. Nie mogę już dłużej!
 Puścił tratwę. W tej chwili błysnęła druga rakieta i w świetle jej drugi pływak, jak jego raniony towarzysz, poszedł na dno.
 — Trzymaj się mocno zdrową ręką! — radził Cortejo.
 — Za późno, sennor — rzekł drugi. — Biedny chłopak utonął. Ugodzono go zapewne nie tylko w ramię.
 — Ale ty przynajmniej trzymaj się mocno. Jak tam wygląda? Nic nie widziałem.
 — Puszczono z okrętu rakiety.
 — Do pioruna! I strzelano kartaczami? Czy trafiono kogo?
 — Tak, sennor.
 — A więc trzeba co rychlej dostać się na pokład.
 — O, z tego nic nie będzie. Wszyscy salwują się z powrotem na brzeg. Oczywiście, mówię o tych, którzy ocaleli.
 — Piekło! Zagłada! Wszyscy? A więc napad się nie udał?
 — Najzupełniej, sennor!
 — O, że też nic nie widzę! Inaczejby nam poszło!
 — Nie poszłoby inaczej. Wzrok nie chroni przed kartaczami.