Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/27

—   1719   —

 — A więc kieruj ku brzegowi!
 — Ani myślę odparł pływak, zmieniając naraz ton. — Nie kieruję już więcej.
 — Ach! Czemu?
 — Ponieważ zabroniono mi sprowadzać pana na wybrzeże.
 Cortejo zastygł z przerażenia. Zrozumiał, na jakie niebezpieczeństwo wystawiała go ślepota.
 — Kto zabronił? — Zapytał bez tchu prawie.
 — Koledzy — odparł pływak, kierując się ku brzegowi.
 — A więc bunt, spisek?
 — Nazywaj to pan, jak ci się żywnie podoba! Mogłem pana już dawno porzucić, ale zostanę, dopóki mi się tratwa przydaje.
 — Do pioruna! Czemu nie chcą mnie słuchać?
 — Ponieważ jesteś już pan niepotrzebny. Przeszkadzasz nam tylko, sennor.
 — Pomyślcie o wynagrodzeniu!
 — Nie chcemy wynagrodzenia. Wolimy całą zdobycz.
 — Ach! Do tego zmierzacie? Człowieku, powiedz mi prawdę! Czy istotnie mam być porzucony?
 — Tak.
 Straszliwa groza opanowała Corteja.
 — Co chcą ze mną zrobić? — zapytał, trzęsąc się ze strachu.
 — Z początku zamierzano pana zabić, lecz później postanowiono zdać na łaskę rzeki.
 — Człowieku, i zamierzałeś tak postąpić? Ale ja na to nie pozwolę!