Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/28

—   1720   —

 Cortejo wyciągnął się na tratwie. Głowa jego spoczywała w pobliżu miejsca, o które trzymał się pływak.
 — Jakże sennor to uczyni? — ironizował spiskowiec.
 — W ten sposób! — odparł Cortejo i szybko uchwycił rękę pływaka.
 — Ach! — rzekł Meksykanin. — Chce mnie pan trzymać? To się panu nie uda. Zobaczy pan, jak łatwo sobie poradzić ze ślepym.
 — Nagrodzę cię w dwójnasób.
 — To mało. Nie dam się przekupić; nie sprowadzę pana na brzeg. Bądź zdrów!
 Byli teraz blisko lądu.
 — Nie, nie puszczę cię! — mówiąc to, Cortejo ze zdwojoną siłą ścisnął przegub ręki pływaka.
 — No, bo użyję przemocy! — zawołał Meksykanin. Wyciągnął machete z za pasa i przystawił ostrze do ręki Corteja. — Radzę panu puścić, bo odrąbię palce!
 Cortejo szybko cofnął rękę.
 — Tak roześmiał się spiskowiec. — Płyń sennor, dokąd pragniesz! Ale strzeż się, abyś nie wpadł w ręce Anglików!
 Mocnym uderzeniem pchnął tratwę znów na środek rzeki, a sam dopłynął do brzegu.
 Cortejo odczuł uderzenie.
 — Czy jesteś daleko? — zapytał.
 Nie było żadnej odpowiedzi.
 — Odpowiadaj! Na miłość Boską, odpowiadaj!
 Nasłuchiwał uważnie — żadnego dźwięku!