Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/9

—   1701   —

Skoro Juarez nadjeżdża z prądem, to musimy się spotkać. Dobranoc.
 Z godnością odwrócił się i udawał, że zamierza odejść. Lecz w tej chwili Meksykanin zerwał się na równe nogi i objął go z tyłu rękoma.
 — Zostań, milord, jeśli panu życie miłe! — zawołał.
 Sępi Dziób był dosyć silny, aby się pozbyć napastnika, ale chciał postąpić inaczej. Stanął zesztywniały, jak gdyby sparaliżowany ze strachu, i rzekł ze zdumieniem:
 — Zounds! Oo kata, cóż to takiego?
 — Jesteś pan moim jeńcem! — ryknął Meksykanin.
 Samozwańczy Anglik otworzył usta ze zdumienia.
 — Ach! Oszustwo! Nie chory?
 — Nie — roześmiał się napastnik.
 — Łotr! Dlaczego?
 — Aby pana schwytać, milord!
 Pogardliwie obejrzał Anglika, który nawet nie myślał o sprzeciwie.
 — Czemu schwytać? — Zapytał Sępi Dziób.
 — Ze względu na transport, który się znajduje na pańskich łodziach.
 — Moi ludzie mnie uwolnią!
 — O, nie wierz pan! Widzi pan, jak pańscy wioślarze uciekają? A tu, obejrzyj-no się, milord! Wioślarze istotnie odbili od brzegu, skoro tylko zauważyli, że Sępi Dziób pozwolił się schwytać.
 Trapper odwrócił się i zobaczył, jak z lasu wyjechał oddział jeźdźców. W kilka sekund później