Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/10

—   1730   —

sennores! — rzekł jeździec, kłaniając się ponownie.
 Wbił parasol w ziemię, osadził na nim cylinder, zdjął surdut i ułożył na kapeluszu.
 — Przeklęta maskarada! — zaklął. — Raz jeden odgrywałem Anglika, ale to się nigdy nie powtórzy, moi panowie!
 — Odgrywał pan Anglika? — zdziwił się Juarez. — W jakim celu?
 — Aby pozwolić się schwytać.
 — Ach! Nie rozumiem. Chciał pan, aby go schwytano?
 Trapper wyciągnął z kieszeni plaster tytoniu i odgryzł kawałek.
 — Tak. I w rzeczy samej schwytał mnie wczoraj niejaki Pablo Cortejo nad Rio del Norte.
 — Pablo Cortejo? — zapytał Zorski. — Sądziłem, że jest w San Juan?
 — O nie, sir! Jeśli tego sennora chcecie zobaczyć i schwytać, to możecie go mieć zaraz po obiedzie.
 — Opowiadaj, sennor! Wszak spotkał pan sir Lindsey‘a w El Refugio?
 — Rozumie się, a wnet potem wyruszyliśmy, ku Sabinas.
 Sępi Dziób opowiedział swą przygodę.
 — A więc lord oczekuje nas pod owym zakrętem? — zapytał Juarez.
 — Tak, sennor, przyrzekłem, że was sprowadzę.
 — A więc wyruszamy! Czy pan potrafi nas prowadzić? Czy może jest pan znużony?