Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/12

—   1732   —

 — Czy znajome ci nazwisko Cortejo?
 — Tak. Słyszałem je w Monclovie.
 — A czy znasz go?
 — Nie.
 — Kiedy wyruszyłeś z miasta?
 — Wczoraj rano.
 — Czy spotkałeś większy oddział jeźdźców, czy nie zauważyłeś czego podejrzanego?
 — Nie.
 — Czy ktoś z nas zna tego człowieka?
 — Tak, znam go — odparł Sępi Dziób. — Spędziłem kiedyś u niego noc. Zapewne przypomina mnie sobie.
 — To wystarczy. Naprzód.
 Oddział pomknął dalej. Grandeprise patrzył za nimi ponuro.
 — Niech diabli porwą tych wielkich panów! — mruknął. — Gdyby nie Sępi Dziób, nie przestanoby mnie tak rychło badać. Co mnie obchodzą inni ludzie? Mam dosyć własnych kłopotów.
 I pojechał trzymając za uzdę jucznego konia. Skręcił w kierunku miejscowości, gdzie miał się z kimś spotkać.
 Mariano przyłączył się do Zorskiego i Sępiego Dzioba. Był nad wyraz podniecony. Jechał na spotkanie tych, których zobaczyć dawno już nie miał nadziei. Koń jego dobywał ostatnich sił, a jednak Mariano wciąż go popędzał.
 Zorski, zauważywszy to, rzekł:
 — Szkapa runie pod tobą, Mariano. Pozwól jej odetchnąć.