Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/15

—   1735   —

stali poszli za jego przykładem. Zatrzymali się tuż przy Sępim Dziobie.
 — Hola, sennor, czy to pan, czy to pański duch? — zapytano hurmem
 Sępi Dziób odwrócił się flegmatycznie, podniósł się powoli zamknął parasol, obejrzał ludzi przez binokle i odparł:
 — Mój duch!
 — Ach, a nie pańskie ciało?
 — No, wszak wczoraj mnie zastrzelono, czy też wysmagano do śmierci!
 — Nie pleć bzdur, sir! Wczoraj udało się panu czmychnąć; dziś już się to panu nie uda.
 — Nie zamierzam wcale czmychnąć; raczej chcę zostać z wami.
 — Gdzie spędziłeś tę noc?
 — W lesie.
 — Ma pan teraz innego konia. Skąd to?
 — To nie inny koń.
 — Wczoraj uciekłeś na dereszu, a teraz masz kasztana.
 — Kasztan jest też tylko duchem deresza.
 — Nie żartuj! Zabiłeś wczoraj i zraniłeś dwunastu naszych; dzisiaj nam za to zapłacisz. Czy wiesz, gdzie są parowce i łodzie?
 — W waszych rękach Chcieliście je wszak zdobyć.
 — Niestety, i to się nie powiodło. Wasi ludzie strzelali w nas kartaczami. Zapłacicie nam za to! Wsiadaj na koń! Pojedzie pan z nami do miejsca, gdzie zatrzymały się statki. Wydasz pan je, albo zginiesz — rozważ to sobie!