Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/18

—   1738   —

noc całą. A dalej, na środku rzeki, stały na kotwicy statki.
 Lindsey od wielu godzin nie schodził z pokładu. Kiedy przed południem statki wróciły na poprzednie miejsce, wrogów już nie było. Jednakże należało mieć się na baczności i nie przybijać do lądu. Bądź co bądź przygotowano łodzie.
 — Czy istotnie wrogowie opuścili te strony? — zapytał sternik Lindsey‘a.
 — Na pewno — odpowiedział lord.
 — A Juarez, czy nadjedzie?
 — Z całą pewnością, jeśli go tylko Sępi Dziób znalazł. Spójrzcie-no tam! — rzekł, wskazując na brzeg.
 Z lasu wyłonili się jeźdźcy; widać było wyraźnie człowieka w szarym ubiorze, z szarym cylindrem na głowie i z parasolem w ręce.
 — To Sępi Dziób! — rzekł lord.
 — A pozostali?
 Lindsey włożył okulary.
 — Widzę Juareza — odparł. — Ten na prawo od nas. A na lewo, to ach, jadę mu na spotkanie! Czółno!
 Po kilku chwilach czółno odbiło od statku. Skoro lord wylądował, podszedł doń Sępi Dziób.
 — Milordzie, przynoszę panu z powrotem pański ubiór — rzekł. — Niczego nie brak, nawet parasola! A oto sennor Mariano i Zorski.
 — Synu, mój drogi synu! — zawołał lord, przyciskając Mariana do piersi. — Teraz, mam nadzieję, skończyły się nasze cierpienia. O, gdyby tu mogła być Amy! Czekała przez długie lata...