Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/19

—   1739   —

 — Ach, więc jeszcze nie wyszła zamąż?
 — Nie wyszła! Ale zanim ci to opowiem, pozwól mi powitać sennora Zorskiego.
 Zorski stał przed nim w całej okazałości. Szczera radość biła z jego oczu.
 — Milord!
 — Panie doktorze!
 Padli sobie w objęcia i uścisnęli się serdecznie.
 — Niech Bóg błogosławi wam powrót utraconego szczęścia, panie doktorze, i niech w radość zmieni przebyte cierpienia.
 — Dziękuję panu, milordzie. Ranek następuje po każdej nocy. Tęskniłem do tego powrotu, jak nawrócony grzesznik do rozgrzeszenia. I Bóg był miłosierny. Ale, nie zapominajmy o sennorze Juarezie, który może żądać od nas uwagi!
 — O, mogę tylko prosić o wybaczenie, że jestem mimowolnym świadkiem waszego spotkania, — odparł z łagodną powagą prezydent. — Należycie teraz do siebie, więc ja się wycofuję.
 — Nie! rzekł Zorski. — Chwila włada nad nami. Jest naszym panem i mistrzem, którego musimy słuchać. Powiedz, milordzie, czy wiedziałeś, że masz przed sobą Pabla Corteja?
 — Tak; oznajmił mi to głośno Sępi Dziób.
 — Czy walczyliście z nim?
 — Czy osobiście brał udział w walce, nie wiem.
 — Nie mogłeś poznać?
 — Było ciemno.
 — Sępi Dziób mniema, że go oślepił.