Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/24

—   1744   —

 — Czerwoni mężowie szukali. Mój brat niech obejrzy ten włos końskiego ogona.
 Indianin pokazał włos.
 — Czarnej maści — rzekł Zorski.
 — A ten kosmyk?
 Czerwonoskóry wskazał kosmyk dosyć krótkich włosów. Zorski obejrzał je dokładniej, po czym odparł:
 — Czerwonobrunatny! Ten kosmyk składa się z dolnych włosów grzywy. Jeden koń jest więc czarny, a drugi czerwonobrunatny. To jeździec, którego dziś spotkaliśmy, nikt inny. Miał dwa takie konie.
 — Uff! Czerwoni mężowie byli jeszcze uważniejsi.
 Mówiąc to, wskazał na las, z którego wyłonili się dwaj Apacze na spienionych wierzchowcach.
 — Skąd oni wracają?
 — Niech mój brat z nimi pomówi!
 Skoro się zbliżyli, Zorski zapytał:
 — Czy moi bracia tropili ślady?
 — Matava-se odgadł — stwierdził jeden. — Prowadzą do miejsca, gdzieśmy spotkali myśliwego.
 — A więc to on?
 Zorski zmiarkował, że to nie wszystko.
 — Ale czemu moi czerwoni bracia tak się zajmują owym myśliwym? — zapytał przywódcy. — Czy, aby odkryli coś jeszcze?
 — Tak; Matava-se mniema, że jeździec przeprawił się przez rzekę? Wojownicy Apaczów to