Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/25

—   1745   —

samo myśleli, ale, kiedy jechali dalej, odnaleźli jego ślad.
 — A więc tutaj wjechał do rzeki, a nieopodal zawrócił z niej Trudno zrozumieć. Aby tylko napoić konie, nie trzeba wszak wjeżdżać do rzeki. Poza tym, skoro miał tak prędko wrócić na brzeg, po co mu było sitowie? A za tym, należy przypuszczać, że zamierzał się przeprawić, ale z jakiegoś powodu zrezygnował z tego.
 — Matava-se jest nader przenikliwy.
 — Ach, moi czerwoni bracia znaleźli coś?
 — Tak. Niech mój brat mi towarzyszy.
 Indianin zaszył się w sitowie, a Zorski szedł za nim.
dy wnet się opłaciły, gdyż ledwie przeszli sto kroków i ledwie Indianin stanął nad rzeką, Zorski ujrzał tratwę, skleconą z sitowia i gałęzi. Była dosyć obszerna, jak dla jednego człowieka.
 — Mój biały brat niech tę tratwę obejrzy.
 — Widzę. Czy mój czerwony brat znalazł coś co mogłoby wyjaśnić użytek tratwy?
 — Owszem. Tutaj.
 Indianin sięgnął za pas i wydobył barwną chustkę, złożoną i związaną dwoma rogami Wyglądala tak, jakgdyby była użyta do kompresu na ból głowy lub zęba. Zorski obejrzał dokładniej chustkę. Rzekł:
 — Tu są ślady krwi. Ta chustka leżała na krwawiących oczach. Gdzież ją znaleziono?
 — Wisiała na gałęzi tratwy.
 — Co za brak przezorności ze strony tego