Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/27

—   1747   —

mego Saltillo. Ale wystarczy tropić ślad do jutra w południe. Stąd już wiadomy będzie kierunek. Wnet potem niech synowie Apaczów przywiozą mi odpowiedź.
 — Dokąd?
 — Do Monclovy.
 — Ufff!
 Indianin wypowiedział tylko to jedno słowo i wrócił do swoich. Na jego skinienie pięciu towarzyszy dosiadło rumaków, i nie tracąc słów zbytecznych, pojechało wraz z nim po tropie myśliwego.
 Zorski wydał rozkaz, aby zaprzestano poszukiwań i sprowadzono łodzie z powrotem do statku, potem wsiadł na koń i pojechał.
 Na parowcu oczekiwano go z niecierpliwością.
 — Znaleziono? — zawołał jeszcze z dala Juarez.
 — Tak — odparł.
 — Jego samego?
 — Nie; tylko, niestety, jego ślad.
 — Biada! A więc żyje?
 — Pewnie. Tą chustką przywiązywał sobie oczy.
 Mówiąc to, Zorski wszedł na pokład i pokazał chustkę.
 — Co jeszcze wiecie o nim? — zapytał lord.
 — Przede wszystkim, że na pewno ma poranione oczy. Po drugie, że pływał na małej tratewce.
 — A więc słusznie przypuszczał mój sternik, że jego właśni najemnicy wydali go na sztych.