Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/9

—   1729   —

 Obóz był ukryty za zagajnikiem, wskroś którego widać było rozległą prerię. Na równinie galopował co koń wyskoczy jakiś jeździec. Po chwili zbliżył się już o tyle, że widać go było dokładnie.
 — Dziwaczny człowiek — roześmiał się Juarez, który również wszedł na pagórek. — Skąd się taka kreatura bierze na prerii?
 — Sądząc z ubioru, to Anglik, spostrzegł Zorski.
 Chyba wysłaniec od sir Lindsey‘a.
 — Hm! Czyżby lord miał konie na pokładzie? Zresztą, ten człowiek nie jedzie jak Anglicy, lecz jak Indianie.
 — Podnosi się w siodle. Szuka czegoś. Pokażemy mu się oczywiście.
 Wystąpili z zagajnika; jeździec ujrzał ich natychmiast. Z początku wahał się, ale następnie popędził ku nim w cwał.
 Kiedy się zbliżał, wznosząc w prawej ręce parasol, a w lewej cylinder, wydawał głośne okrzyki radości.
 Po kilku chwilach osadził konia, zeskoczył na ziemię i usiłował za pomocą cylindra i parasola złożyć kilka dystyngowanych ukłonów, co mu się, niestety, straszliwie nie powiodło.
 Poznano go po wielkim nosie; oglądano z ciekawością szary strój nie dający się wytłumaczyć w tych okolicznościach. A jednak z ust wszystkich obecnych wyrwało się jedno imię:
 — Sępi Dziób!
 — Tak, Sępi Dziób. Mam honor, messurs i