Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 63.djvu/10

—   1758   —

 — Tak. Chodź pan ze mną do Bawolego Czoła.
 Unger wrócił po deskach na ląd; Sternau szedł za nim. Na brzegu stali Bawole Czoło i Niedźwiedzie Serce. Misteka podszedł do nich i zapytał Helmera.
 — Co zamierza czynić Władca Skał?
 — Radzi mi czekać.
 — Dosyć długo czekaliśmy!
 — Więc mój brat Bawole Czoło chce także pójść do hacjendy — zapytał Zorski.
 — Tak — odparł zapytany. — Jestem wolnym Indianinem, hacjenda była ojczyzną dla Karii, mojej siostry; sennor Arbellez był moim przyjacielem i bratem. Jadę go ratować.
 Słowa te i ton, którym zostały wypowiedziane, przekonały Zorskiego, że Indianin postanowił bezwzględnie wcielić je w czyn. Wiedział, że niezłomność Indianina oprze się wszelkim namowom.
 — Ale w jaki sposób zamierza mój brat ratować Arbelleza? Okolica jest pełna Francuzów.
 Twarz Miksteki wyrażała lekceważenie.
 — Bawole Czoło kpi sobie z Francuzów!
 — Ale jest ich wielu.
 — Miksteków jest więcej.
 Ach, mój brat chce zwołać swoich braci? To zajmie wiele czasu.
 — Nie. To zajmie noc jedną. Skoro wódz Miksteków da znak ognisty na górze Reparo, nazajutrz wieczór zgromadzi się dokoła niego tysiąc mężów.