Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 63.djvu/11

—   1759   —

 — Czy to pewne? Mój brat nie był tyle lat u swoich!
 — Synowie Miksteków, nigdy nie zapominali o swoich obowiązkach. Idzie z nami także mój brat Niedźwiedzie Serce.
 — Uff! — potwierdził wódz Apaczów.
 — Ale kto będzie dowodził Apaczami, którzy zostaną z Juarezem?
 — Mój brat Niedźwiedzie Oko.
 Zorski obejrzał zdecydowane twarze tych trzech mężów; spoglądał przez chwilę na ziemię i rzekł:
 — Moi bracia mają słuszność. Nie możemy, czekać, aż Juarez da nam wojsko. Nasz przyjaciel Arbellez jest w niebezpieczeństwie, a więc obowiązek nakazuje jak najprędzej śpieszyć z odsieczą.
 Oczy Bawolego Czoła rozjaśniła radość.
 — Wiedziałem, że Matava-se pojedzie z nami — rzekł. — Karia i jej biała przyjaciółka zostaną przy Juarezie.
 — Czy nie pożegnamy się z nimi.
 — Nie. Przeszkodzą nam tylko.
 — A co ma powiedzieć Juarez, skoro go zapytają?
 — Niech powie, że wyruszyliśmy na przeszpiegi. To je uspokoi, a przecież Juarez nie skłamie, gdyż nasza wyprawa jej właściwie wyprawą wywiadowczą do kraju, zajętego przez wroga.
 — A więc pomówmy z nim bezzwłocznie!
 Juarez, lord i pozostali byli oszołomieni postanowieniem czterech śmiałków. Usiłowali z począt-