Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 63.djvu/14

—   1762   —

 Vaquero jakgdyby zesztywniał w siodle.
 — O Dios! — zawołał wreszcie. — Bawole Czoło! Czy umarli zmartwychwstają?
 — Nie; lecz żywi powracają. Czy znasz tych mężów?
 Emilio powiódł wzrokiem po jeźdźcach; twarz rozjaśniła mu się coraz bardziej. Odmalowały się na niej radość i zdumienie.
 — Valgame Dios, czy dobrze widzę? Wszak to sennor Zorski.
 — We własnej osobie.
 — A to Niedźwiedzie Serce, wódz Apaczów?
 — Tak, oczy cię nie mylą.
 — O, mój zbawco! A myśmy sądzili, żeście polegli. Gdzie są pozostali?
 — Żyją i wkrótce przyjadą za nami.
 — Znajdą smutne zmiany hacjendzie. Znajdą wrogów.
 — Ilu ich jest?
 — Około sześciuset.
 — Kto im przewodzi?
 — Cortejo. Ale on niedawno wyjechał. W zastepstwie dowodzi jego córka Józefa.
 — Co czynią ci ludzie?
 — Jedzą, piją i śpią. Zamęczają vaquerów, oczekując powrotu Corteja.
 — Gdzie jest sennor Arbellez?
 — Schwytany. Wtrącili go do piwnicy, gdzie zamrze powolną śmiercią głodową. Sennora Maria Hermoyes i Anselmo są przy nim.
 — Anselmo? Uff! Ten, który był w forcie Guadelupa?