Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 63.djvu/15

—   1763   —

 — Tak.
 — Więc chodź z nami!
 Emilio przyłączył się do nich z radością. Oglądając tych dzielnych ludzi, krzepił się nadzieją wyzwolenia. Poznał wymienionych trzech jeźdźców, nie poznał zaś Grzmiącej Strzały. Jadąc obok niego, zapytał:
 — Wybaczy pan, sennor, — rzekł. — Na pewno widziałem pana dawniej, ale nie wiem, jak pana nazwać.
 — Czy aż tak bardzo się zmieniłem? — zapytał z uśmiechem Helmer.
 Ten uśmiech i głos przypomniały się vaquerowi.
 — Wszyscy święci, czy to prawda? — zapytał. — Sennor Helmer? Boże, co za radości! Ale czy jeszcze żyje sennorita Emma?
 — Żyje i niebawem wróci do hacjendy. Ale powiedz mi przede wszystkim, kto skazał sennora Arbelleza na głodową śmierć!
 — Sądzę, że sennorita Józefa.
 — Czy jej ojciec był jeszcze wówczas na hacjendzie?
 — Tak.
 — To wystarczy. Poniosą zasłużoną karę.
 Helmer zgrzytnął zębami; oczy Bawolego Czoła rozbłysły gniewem. Obaj pałali pragnieniem zemsty. Biada Cortejowi i jego córce, jeśli wpadną w ich ręce!
 Droga prowadziła po zboczach góry. Dotarli do Stawu Aligatorów, zanim zagasły ostatnie promienie dnia. Stało tu jeszcze drzewo, naukos po-