Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 63.djvu/19

—   1767   —

scu. Mimo, że krzątał się w ciemności, nie zostawił na powierzchni żadnego śladu paliwa.
 — Kiedy wróg wejdzie na górę — rzekł — aby obejrzeć miejsce, gdzie płonął ogień, nic nie znajdzie.
 — Dokąd teraz idziemy?
 — Tam, gdzie ukryjemy się do jutra.
 — Do jutra wieczór? — zapytał Helmer. — Czy w dzień nie da się nic zrobić dla hacejndy i dla Arbelleza?
 — Nie. Ale wieczorem hacjenda będzie nasza.
 Wrócili do koni, wsiedli i zjechali z góry; zboczyli na lewo i w pół godziny później dotarli do jaskini, która była zasłonięta krzewiną.
 — Tu będziemy czekać — rzekł Bawole Czoło.
 Dojechali do tylnej części jaskini, przywiązali konie, ułożyli się na mchu i usiłowali zasnąć, oczywiście, uprzednio rozstawiwszy straże.
 Upłynęła noc, a następnie dzień w zupełnym spokoju. Około szóstej zapadł zmrok; jednakże Bawole Czoło poczekał jeszcze dwie godziny, zanim opuścił jaskinię. Dosiedli koni i pojechali.
 Skoro przybyli do miejsca, które prowadziło w górę, usłyszeli przed i za sobą tetent kopyt końskich.
 — Kto jedzie? — zapytał Grzmiąca Skała pocichu.
 — Mój brat niech będzie spokojny — odparł Bawole Czoło. — To są synowie Misteków, którzy usłuchali mego wezwania.
 Kiedy wjechali na górę, panowała tam niezwykła cisza, aliści nad Stawem Krokodyli można