Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 63.djvu/20

—   1768   —

było zresztą dosyć niewyraźnie rozpoznać sylwetki ludzi i koni, skupione głowa przy głowie. Czerwoni zebrali się w odpowiedzi na znaki ogniste.
 Nasi jeźdźcy wyminęli grupy Indian i dojechali do brzegu stawu. Tu wódz osadził konia i zawołał głośno:
 — Naha nitaketza!
 To znaczy: spokój, chcę mówić!
 Słychać było lekki szmer oręża, po czym głos jakiś zapytał:
 — Taio taha — kto zacz?
 — Naha Makaszi-tayiss. — Jestem Bawole Czoło.
 — Makaszi-tayiss! — to imię przechodziło z ust do ust. Mimo ciemności można było stwierdzić ogrom wrażenia. Tymczasem rozległ się poprzedni głos:
 — Bawole Czoło, wódz Miksteków, nie żyje.
 — Bawole Czoło żyje, był w niewoli u wrogów i teraz wrócił, aby się zemścić. Kto ze mną rozmawia?
 — Rżący Rumak — brzmiała odpowiedź.
 — Rżący Rumak jest wielkim wodzem, jest pierwszym po Bawolem Czole i dowodził opuszczonymi dziećmi Miksteków. Niech podejdzie z pochodnią, aby mnie mógł poznać.
 Po kilku chwilach zajaśniała pochodnia. Wielu wojowników stłoczyło się dokoła wodza. Jeden z nich, w stroju myśliwego na bawoły, takim, jaki dawniej nosił Bawole Czoło, zbliżył pochodnię do wodza i spojrzał mu w twarz.
 — Mokaszi-tayiss! — zawołał na głos. — Ciesz-