Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 63.djvu/25

—   1773   —

 Nikt zresztą nie śmiał iść za nim, kiedy wyszedł wraz z Helmerem z pokoju.
 Józefa Cortejo leżała w hamaku i cierpiała okrutnie. Zły stan jej zdrowia pogorszył się jeszcze wskutek złej pielęgnacji. Pocieszała ją tylko nadzieja rychłego a zwycięskiego powrotu ojca z ogromną zdobyczą.
 Za drzwiami zabrzmiały prędkie, dobitne kroki. Może już przybywa? Podniosła się w niecierpliwym oczekiwaniu. Dwaj ludzie weszli, nie zapukawszy uprzednio ani się nawet nie ukłoniwszy. Co to za ludzie? Czyż już nie widziała niegdyś atletycznej postaci tego człowieka?
 Broda utrudniała natychmiastowe poznanie.
 — Kto to? Czego chcecie? — pytała.
 — Ach, nie zna mnie już pani, sennorita? — zapytał Zorski.
 Oczy jej rozszerzyły się, policzki pobladły.
 — Kto? O, mój Boże, Zorski!
 — Tak — uśmiechnął się w odpowiedzi. — A tu widzi pani sennora Helmera, męża Emmy Arbellez.
 Józefa szybko się opanowała.
 — Czego chcecie?
 — O, chcę pani tylko zwrócić ten papier.
 Zorski wyciągnął z kieszeni list, który odebrał od jej gońca. Podszedł do niej i pozwolił obejrzeć pismo. Jej własny list! Załamała się jej odwaga.
 — Odebraliśmy od zabitego gońca pani.
 — Zabitego?...
 — Tak. Z całym oddziałem wpadł w nasze ręce i wszyscy bez wyjątku polegli.