Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 63.djvu/26

—   1774   —

 Józefa była nieprzytomna. Strach ścisnął jej serce. Ledwo zdołała wykrztusić:
 — Polegli? Straszne!
 — Niech się pani pocieszy. Nie żal ich. Zresztą, i tak nie dotarliby z listem do celu, gdyż napadliśmy również na pani ojca, kiedy czatował na lorda. Z jego ludzi nikt nie uszedł. Czy sam ocalał, niewiadomo jeszcze.
 — O Boże, o Boże! — jęknęła.
 — Pah! Nie wzywaj pani Imienia Bożego! Jesteś diablicą; nie możesz się spodziewać pomocy od Boga.
 Słowa te przywróciły jej nieco energię.
 — Sennor — rzekła — zrozum, że jesteś w głównej kwaterze mego ojca!
 — Chce mnie pani przestraszyć? — uśmiechnął się Zorski.
 — Jedno moje słowo, a będziesz jeńcem.
 — Myli się sennorita. Oznajmiam pani, że zbliża się Juarez z wojskiem. Wasze błazeństwo dobiega dziś końca. Czy pani przypuszcza, że przybyłbym tutaj, nie zapewniwszy sobie bezpieczeństwa? Hacjenda jest otoczona; pod wałami stoi przeszło tysiąc Miksteków. Teraz mamy was w ręku.
 — Jeszcze nie! — zawołała.
 W obliczu wielkiego niebezpieczeństwa odzyskała przytomność umysłu. Mimo bólów, zerwała się z hamaku, chwyciła pistolet ze stołu i strzeliła w Zorskiego wołając na pomoc. Strzał chybił, Zorski bowiem uskoczył na stronę. Za chwilę już leżała na ziemi, pod rękoma Helmera. Jednocześnie rozległo się dokoła hacjendy prze-