Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/13

—   1789   —

Najlepiej będzie, jeśli się sennor uda do miejscowości, zajętej jeszcze przez Francuzów.
 — To także moi wrogowie!
 — Podwójne nieszczęście. Żal mi pana. Chętnie uczynię dla sennora, co będzie w mej mocy.
 — O, gdyby mnie pan mógł zawieźć do hacjendy, del Erina!
 — Hm, to trudna sprawa. Hacjenda jest odległa, a pan ślepy i ranny. A poza tym, jak się zdaje, nikt nie powinien pana widzieć.
 — Wynagrodzę sennora sowicie.
 — Czy jest pan majętny?
 — Tak.
 — Wprawdzie, pomagając nieszczęsnemu, nie pytam nigdy o stan jego majątku. Ale zawieźć pana do hacjendy del Erina, to nie byle co. Skoro można zarobić, chyba tylko głupiec przepuszcza okazję.
 — Dobrze! Jeśli mnie pan szybko i pewnie zaprowadzisz do hacjendy, dostajesz tysiąc dolarów, Czy dosyć?
 — Tysiąc dolarów? Do pioruna! Musi pan być bardzo bogatym człowiekiem. Oczywiście, że się godzę.
 — Jak długo potrwa podróż?
 — Nie potrafię z góry określić. Zależy od tego, na jakie trudności napotkamy w drodze.
 — Nie mogę przewidzieć. Czy ma pan dobro wierzchowce?
 — Znośne, lecz zmęczone. W drodze będziemy, je mogli zamienić. Kupimy, aby postępować rzetelnie.
 Mam przy sobie sporą sumkę.