Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/16

—   1792   —

szczery i dobry człowiek. — Skoro umilkł w oddali tętent, Cortejo pod wpływem ciszy wpadł w drzemkę, która trwała zapewne dosyć długo, gdyż ocknąwszy, się, usłyszał uderzenia kopyt. A więc Grandeprise już powrócił.
 — Nareszcie się pan zbudził! — rzekł myśliwy.
 — Czy długo spałem? — zapytał Cortejo.
 — Całą wieczność. Już blisko południe.
 — Pioruny! Musimy pędzić!
 — Cierpliwości! Nawet jeśli nas ścigają, to ubiegliśmy wrogów o zbyt wielką odległość, aby się niepokoić.
 — Czy dostał pan konie?
 — Tak. Parę świetnych rumaków. Będziemy, mknąć jak sokoły. Niestety, zmuszeni jesteśmy jechać drogą okrężną. Pomyśl pan! W Reynosa wylądowało przeszło tysiąc ochotników ze Stanów Zjednoczonych. Spieszą do Juareza i obsadzili wszystkie hacjendy stąd aż do Montereya. Aby nie natknąć się na nich, musimy jechać do Rio Tigre i dokoła Monstereya, przybędziemy więc do hacjendy z południa, zamiast ze wschodu.
 — To źle; czy istotnie musimy się ich lękać?
 — Rozumie się, sennor. Czy znają tutaj pana osobiście?
 — Tak.
 — No, należy się spodziewać, że Juarez wysłał na spotkanie tych ochotników swoje oddziały. Wśród nich mogą znaleźć się ludzie, którzy pana widzieli. Poza tym, ci ochotnicy są dobrze wyćwiczeni i czujniej potrafią uważać, niż Meksykanie.