Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/23

—   1799   —

 Istotnie, w tej chwili rozległ się tętent drugiego konia. Chwycili za broń i zaczęli nasłuchiwać. Po chwili bliższy jeździec osadził konia.
 — Kto przybywa? — zapytał.
 Wówczas i drugi jeździec się zatrzymał.
 — Kto woła? — zapytał.
 — Ktoś, kto wystrzeli, jeśli natychmiast nie usłyszy odpowiedzi.
 — Oho, ja też mam strzelbę.
 W tej samej chwyli usłyszano pianie kura.
 — Odpowiadaj! — zawołał pierwszy. — Twoje hasło?
 — Hasło? — zapytał drugi. — Ach, mówisz o haśle, więc jesteś synkiem cywilizacji, a nie przeklętym Indianinem.
 — Ja Indianinem? Niech licho porwie wszystkich czerwonoskórych! Mówisz po hiszpańsku jak biali. Czy jesteś z hacjendy del Erina?
 — Tak. Należę do załogi sennora Corteja.
 — Wszyscy diabli, jesteśmy kamratami!
 — A więc i ty uciekłeś?
 — Tak. Bogu dzięki, udało mi się drapnąć.
 — No, to nie pozabijamy się wzajemnie; pojedziemy razem.
 Cortejo z napięciem przysłuchiwał się ich rozmowie. Teraz wystąpił o kilka kroków naprzód.
 — Nie lękajcie się! Tu są jeszcze inni wasi przyjaciele.
 — Do piorunów! — szepnął Grandeprise. — Co panu do głowy strzeliło, sennor Pirnero? Oni są z oddziałów tego głupiego Corteja.