Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/24

—   1800   —

 Obaj uciekinierzy oniemieli z oszołomienia. Po chwili jeden zapytał:
 — Jeszcze ktoś? Kim jesteście? Też uciekliście?
 — Nie.
 — Więc trzeba się mieć na baczności. Ilu was jest?
 — Dwóch.
 — Niech was diabeł uwierzy! Skąd przybywacie?
 — Z Rio Grande del Norte.
 — A dokąd dążycie?
 — Do hacjendy del Erina, do mojej córki i do was. Czy nie poznajecie mego głosu? Jestem Cortejo!
 — Szaleństwo! — szepnął Grandeprise. — Waży się pan na ryzykowną grę.
 — Cortejo? — zapytał Meksykanin. — Nie kpij z nas! Cortejo nie wróciłby z jednym tylko człowiekiem.
 — A jednak. Zaraz się przekonacie. Podchodzę do was.
 — Lecz tylko pan. Uprzedzam, że trzymam broń w pogotowiu.
 Drugi jeździec zbliżył się do pierwszego. Trzymając w rękach strzelby, gotowe do strzału, wsłuchiwali się w ciszę nocną. Dobiegały kroki jednego człowieka; to ich uspokoiło. Cortejo podszedł i zagadnął:
 — Czy macie zapałki, abyście mnie mogli poznać?
 — Tak. Zbliż pan swą twarz.