Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/25

—   1801   —

 Mówiąc to, jeździec zapalił zapałkę i oświetlił twarz Corteja.
 — Wszyscy diabli! — zawołał. — Istotnie to pan, sennor Cortejo. Gdzie pan ostawił swój oddział?
 — Póżniej się dowiecie. Powiedzcie przede wszystkim, co się stało, żeście musieli uciec z hacjendy?
 — Zsiądźmy z koni. Jesteście dosyć daleko; nie trzeba się lękać. Kto wie, czy nie zbierze się jeszcze kilku naszych.
 Obaj jeźdźcy zeskoczyli na ziemię.
 — Chodźcie z nami do jaskini! — rozkazał Cortejo. — Możemy się tu schronić. Jeśli w tym kierunku będą jechali przyjaciele, to muszą nas wyminąć, a wówczas zawołamy ich.
 Doszli do miejsca, gdzie stał towarzysz Corteja, który przysłuchiwał się w milczeniu rozmowie. Teraz położył rękę na ramieniu Corteja i rzekł rozgoryczony:
 — Sennor, czy to prawda, że jesteś Cortejem? Nie nazywasz się Pirenero i nie przybywasz z frontu Guadelupy?
 — Nie unoś się! — uspakajał Cortejo. — Byłem zmuszony oszukiwać pana. Ale nie zamierzam pana krzywdzić.
 — Wszak słyszał pan, jak się wyrażałem o Corteju?
 — Prawda, i dlatego właśnie wolałem nie wymieniać mego nazwiska. Mimo to, wywiążę się