Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/27

—   1803   —

 — Myśliwy ze Stanów Zjednoczonych odparł Cortejo.
 — Jakże się nazywa?
 — Grandeprise.
 — Grandeprise, ach! Znam go. Szkoda, że tak ciemno.
 — Zna mnie pan? — zapytał myśliwy. — Skąd?
 Mój stryj opowiadał o panu. Czy zna pan doktora Hilaria? Jestem jego bratankiem; nazywam się Manfredo.
 — Hilario? Kierownik szpitala w klasztorze della Barbara w Sante Jaga? Czy znam go? Przecież uratował mi życie.
 — Tak. Był pan wówczas na łowach, czy w podróży, i przybyłeś do Santa Jaga chory i osłabiony.
 — Chwyciła mnie febra. Sennor Hilario zaopiekował się mną, leczył i pielęgnował. Gdyby nie on, umarłbym. Jeśli pan jesteś jego bratankiem, to musimy zostać przyjaciółmi.
 Przywiązano konie. Mężczyźni skupili się nieopodal.
 — Ale, na miłość Boską, co się zdarzyło na hacjendzie? — zapytał Cortejo.
 — Napadli na nią Indianie — odpowiedział Manfredo.
 — A wy uciekacie? Czyście nie walczyli?
 — Nie walczyli, sennor? O, broniliśmy się do ostatka; ale mieli przewagę liczebną. Zdobyli hacjendę. Było ich przeszło tysiąc.
 — O Boże, gdzie moja córka!