Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/8

—   1784   —

 — Do piorunów! Ślepy na tym pustkowiu? To źle! Ale już śpieszę. Zawołajcie raz jeszcze, abym mógł się zorientować po głosie!
 — Halloo! Halloo!
 — Doskonale; wiem już. No, kary, wracamy na ląd! Później się przeprawimy.
 Cortejo usłyszał tętent koni, które się zbliżyły. Niebawem jakiś człowiek skoczył na ziemię.
 — Mój Boże, sennor, jakże pan wygląda? — zawołał. — Kim jesteś?
 — O tym później. Powiedz mi przede wszystkim, kim pan jesteś?
 — Jestem myśliwym z tamtych stron.
 — Z Texasu?
 — Tak.
 — Jankes?
 — Tak, lecz Francuz z pochodzenia.
 — Skąd przybywacie?
 — Z Monclovy.
 — Ach! Do jakiej partii należycie?
 — Do żadnej. Co mnie obchodzą partie! Żyję dla siebie samego.
 — Jak się nazywacie?
 — Grandeprise.
 — Grandeprise? Ach, to dziwne nazwisko.
 — Przynajmniej rzadkie.
 — A przecież już je słyszałem. Czy ma pan krewnych?
 Tego było mu już za wiele.
 — Słuchaj, sennor, — rzekł. — Wydaje mi się