Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/9

—   1785   —

pan kłębowiskiem pytań. Myślę, że lepiejby było obejrzeć pańskie oczy, niż zabawiać się w zbyteczne pytania.
 — Przepraszam, sennor Grandeprise, ma pan słuszność! Zbadaj mnie pan!
 Przybysz nachylił się nad nim.
 — Powiedzcie mi, na Boga, skąd ta rana?
 — Dla celów politycznych postarano się pozbawić mnie wzroku. Słyszał pan coś o Corteju?
 — Tak. Ma pan na myśli tego osobliwego człowieczka, który wszędzie rozsyła portret swej córki, zamierzając w ten sposób zostać prezydentem Meksyku?
 — Tak. Co pan o nim sądzi?
 — Że jest to najpyszniejszy na świecie osioł. Wszyscy sobie z niego kpinki stroją.
 Te słowa dotkliwie ukłuły Corteja. A więc tyle ofiar poniósł, aby się tylko wystawić na pośmiewisko.
 — Czy wie pan może, gdzie przebywa? — zapytał.
 — Nie. Mnie to nie obchodzi, gdzie się tacy ludzie wałęsają. Gdybym przypadkowo nie spotkał Juareza, nie więcej wiedziałbym i o nim.
 — Ach, spotkał pan Juareza! Gdzie?
 — Niedawno, tu w lesie.
 Dla Corteja była to bardzo zła wiadomość.
 — Nie może być — rzekł. — Jakżeby się tutaj znalazł Juarez?
 — Jak? Poprostu na koniu. Rozmawiałem z nim nawet.