Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 65.djvu/21

—   1825   —

 — Mylą się bardzo — rzekła. — Czy wyglądam jak stara kobieta lub wdowa?
 Oko doktora pożądliwie obrzuciło jej czarującą postać.
 — Stara? O, sennorita, co pani myśli? Zwyciężyłaby pani samą boginię Venus, gdyby śmiała iść z panią w zawody.
 — Zbyt wielki komplement przestaje być komplementem, sennor!
 — O, mówię tylko prawdę! — zawołał z zapałem. — A więc nie jest pani związana z Francuzami? Ale czemu jeździsz z nimi?
 — Gdyż ochraniają mnie i odwiozą bezpiecznie do Meksyku. Postanowiłam bowiem opuścić Chihuahua, gdzie byłam bardzo samotna, i zamieszkać w stolicy. Oczywiście, ze względu na chaos i niepokój w kraju, chętnie skorzystałam z takiej straży.
 — Nie miała pani krewnych w Cihuahua?
 — Nie. Jestem w życiu samotna.
 — Ale co panią skierowało do Meksyku, sennorita?
 Emilia opuściła powieki i zarumieniła się tak naturalnie, że tylko wielkie doświadczenie mogło ten rumieniec wywołać.
 — To pytanie wprawia mnie w zakłopotanie, — szepnęła.
 — Proszę mi wybaczyć. Ale tak bardzo interesuje się panią, że sądziłem, iż mogę zadać je pani.
 — Dziękuję panu. Widzę, że wobec sennora powinnam być otwarta. Szanuję pana i cenię, i dowiodę tego panu, udzielając odpowiedzi. Każda