Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 65.djvu/3

—   1807   —

 — Powiedziałem; Ale tysiąc Indjand obsadziło tę miejscowość.
 — Jutro będzie to samo. Teraz, w nocy, łatwiej iść na zwiady, niż w dzień.
 — Tak się panu tylko zdaje. Czerwoni jeszcze wietrzą zbiegów. Jeśli mnie schwytają, będą uważać ze jednego z pańskich ludzi, w takim razie jestem zgubiony. Jutro rano zaś, jeśli zbliżę się otwarcie do hacjendy, pomyślą, że jestem Amerykaninem.
 — Ale ile złego może się do jutra wydarzyć! Sennor Grandeprise, błagam pana na miłość Boską, czyń, co możesz, i to jak najprędzej!
 — To bardzo niebezpieczne. W jakim kierunku leży hacjenda?
 — Tam, prosto, — odpowiedział Manfredo i wskazał w kierunku hacjendy.
 — A jak daleko do niej?
 — Niespełna pół godziny drogi.
 — Odważę się; idę.
 — Dziękuję panu — rzekł Cortejo. — Nie pożałuje pan tego, żeś się za mine i moją córkę narażał na niebezpieczeństwo.
 — Dotrzymaj pan słowa, sennor! Przypominam panu Henryka Landolę. Ale w ciemnościach niełatwo trafić do tej jaskini. Czy zna pan krzyk wielkiej meksykańskiej żaby wodnej?
 — Wszyscy znamy.
 — Czy ktoś z nas potrafi go naśladować.
 — Ja — oznamij jeden.
 — No dobrze. Jeśli nie znajdę odrazu jaskini, wydam taki okrzyk, a jeden z was powtórzy. Rozle-