Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/1

—   1833   —

szych polityków i wojskowych kraju. Między nimi były także podpisy wyższych oficerów armii francuskiej. Wszelako odpowiedziała:
 — Nie zajmowałam się dotychczas tak żywo polityką, jak to dopiero zamierzam. Dlatego znam wprawdzie niektórych z tych panów, ale większość jest mi obca.
 — Pozna ich pani, jeśli się zdecydujesz przyjąć moje warunki. Moja wiedza i pani piękność dopełniają się wzajemnie i mogą nas zaprowadzić daleko.
 Musiała znać treść tych listów. Wyciągnęła więc rękę.
 — Czy mogę czytać?
 Rzekł z szybkim ruchem zażegnania:
 — Nie, nie można.
 — Dlaczego? Sądziłam, że będziemy sojusznikami?
 — Ma pani słuszność; ale nie jesteśmy jeszcze nimi.
 Emilia nie nalegała; rzekła tonem obojętnym:
 — Mam nadzieję, że wkrótce zostaniemy.
 — Istotnie, sennorita? — odparł szybko, z radością.
 — Tak; myślę, że kto obcuje z takimi ludźmi, ten posiada wpływy i ma przed sobą wspaniałą przyszłość.
 — Przyszłość, powiada pani? Jestem stary! — jego oko spoczęło na niej z oczekiwaniem.
 — Stary? Powiedziałam panu, że nie liczę wie-