Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/11

—   1843   —

 Uścisnęła lekko jego dłoń.
 — O, senorita, znam już odpowiedź!
 Rzekłszy to, odszedł. Ledwo znikł za zakrętem korytarza, skręciła do jego pokoju. Klucz tkwił w drzwiach. Emilia weszła i zawiesiła wykradzione klucze na miejscu. Następnie wróciła do siebie.
 Po kilku chwilach, niepostrzeżenie, z dużą paczką w ręku, wymknęła się do miasta, do handlarza koni.
 — Pożycza pan koni? — zapytała.
 — Tak, sennorita. Chce pani jechać na spacer?
 — Nie. Muszę odbyć śpieszną podróż. Czy potrafi pan milczeć?
 — Jestem przyzwyczajony do brania zapłaty i do milczenia.
 — Zapłacę panu z góry. Czy zna pan hacjendę del Erina?
 — Tak. Czy ma pani towarzystwo?
 — Nie. Jestem sama.
 — W takim razie jest pani bardzo odważną damą. Czy mam się postarać o strażników?
 — Dwóch ludzi wystarczy.
 — Jak pani pragnie. Dam pani dwóch swoich vaquerów.
 — Świetnie! Niech wezmą ze sobą tę oto paczekę. Ja sama pójdę naprzód. Spotkają mnie pod miastem. Nikt nie powinien wiedzieć, w jaki sposób i w jakim kierunku opuściłam Santa Jaga.
 W tym czasie, o pół dnia drogi bardziej na północ, mknął mały oddział, złożony z dziewięciu jeźdźców. To Zorski i jego towarzysze. Za nimi w