Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/12

—   1844   —

przepisanej szacunkiem odległości jechali Mikstekowie, których zabrał ze sobą Bawole Czoło.
 — Tu rumaki stratowały ziemię. Sądzę, żeśmy zeszli z drogi rzekł Zorzki.
 Jeźdźcy zeskoczyli na ziemię, aby zbadać miejsce.
 — Tak, — potwierdził Bawole Czoło — to oni. Ilość koni ta sama, a także rozmiary kopyt.
 — Dokąd prowadzi droga?
 — Do Santa Jaga.
 Puszczono konie w cwał.
 — Uff! wszak to jest piękna squaw z Chihuahua! — zawołał Bawole Czoło.
 — Z Chihuahua? O kim to mówi mój brat?
 — Dama, która była u wodzów francuskich.
 — Sennorita Emilia? Ach, mój Boże, to prawda, to ona! Co Emilia tu robi! Chyba sprowadza ją ważna sprawa.
 Znowu popędzili rumaków. Po kilku chwilach zetknęli się z Emilią!
 — Doktór Zorski — zawołała zdumiona.
 — Tak, to ja, sennorita, — odparł. — Ale niech mi pani powie, skąd się tu bierze. Sądziłem, że sennorita jest w drodze do Meksyku.
 — Owszem, byłam. Aliści teraz dążę do hacjendy del Erina. Czy jest tam Jaurez?
 — Nie. Lecz wnet przybędzie.
 — Wiozę nader ważne wiadomości. Czynię to osobiście, gdyż nie miałam dość pewnego wysłańca.
 — Służymy pani chętnie — oświadczył Zorski,