Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/13

—   1845   —

obrzucając spojrzeniem Misteków. — Zejdźmy tylko z koni i wypocznijmy.
 W parę chwil po tym dodał:
 — Wśród nas znajdzie się zaufany goniec. A może musi się pani ustnie porozumieć z Jaurezem?
 — Bynajmniej. Chodzi tylko o to, aby dokumenty, które mam przy sobie, dostały się do jego własnych rąk.
 — Skąd przybywa pani teraz?
 — Z Santa Jaga.
 — Właśnie tam dążymy. Spodziewamy się znaleźć w Santa Jaga osoby, które od kilku dni ścigamy.
 Sennorita Emilia wykonała gest zdumienia.
 — Czy nie Corteja? — zapytała. — I jego córkę Józefę?
 — Sennorita, cszy może widziała ich pani w Santa Jaga?
 — Tak. W klasztorze. Przybyli tam wczoraj wieczorem i znaleźli schronienie w podziemiach. Czy chcecie schwytać Corteja i jego córkę?
 — Naturalnie.
 — No, to powinniście się tylko zwrócić do Francuzów. Kiedy się dowiedzą, że ten śmieszny pretendent Cortejo ukrywa się w klasztorze, bez zwłocznie go uwiężą.
 Emilia opisała dokładnie drogę i sposoby przedostania się do podziemi klasztoru.
 — Zrozumiałem, — oświadczył Zorski — lecz jakże rozpoznam klucze?