Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/17

—   1849   —

 — Nie. Nie znam tego nazwiska. Żyję nauką i leczeniem chorych, a nie zajmuje się polityką.
 — Aha, skądże wiesz, że to nazwisko pozostaje w związku z polityką? Zdradziłeś się, sennor, że znasz je! Nie próbuj nas oszukać. Prowadzisz ożywioną korespondencję ze wszystkimi politykami kraju.
 Hilario zląkł się. Skąd mógł o tym wiedzieć Zorski?
 — Myli się pan, sennor, rzekł. — Nigdy nie słyszałem o żadnym Corteju.
 — To znaczy, że Cortejo i jego córka nie przybyli do pana?
 — Nie.
 — Nie ukrył ich pan w podziemiach?
 — Nie.
 — W pobliżu komory, gdzie znajduje się skrytka z pańską, tajną korespondencją?
 Teraz naprawdę dreszcz strachu przeszedł doktora.
 — Sennor, nie wiem, jakim prawem wtargnął pan do mego mieszkania i stawiasz pytania, których nie pojmuję. Zawołam na pomoc!
 — Nie usiłuj, sennor!
 — Ma pan wydać nam Corteja i jego córkę.
 — Ależ nic o nich nie wiem!
 Zorski ścisnął gardło Hilaria tak mocno, że ten mógł tylko odpowiedzieć bełkotem. Stary przeraził się naprawdę. Rozumiejąc, że niebezpiecznie jest się nadal wypierać, wykrztusił:
 — Ja — chcę —!