Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/18

—   1850   —

 Wówczas Zorski oswobodził nieco gardło.
 — Cortejo i jego córka są zatem u pana?
 — Tak.
 — Gdzie?
 — W podziemnym lochu.
 — Loch? Pah! Przecież pupilom dalby pan wygodne mieszkanie, a nie loch.
 — Bynajmniej. Oni są moimi więźniami — skłamał Hilario.
 — Ostrzegam pana, abyś nie próbował mnie znowu podejść!
 — Wygodniej panu będzie wydać go nam.
 — Co z tego będę miał?
 — Zdaje się, że myśli pan o zapłacie. Posłuchaj, sennor, — ta zapłata łatwo może wyjść panu bokiem. Pytam się krótko i węzłowato: czy wyda bam pan ojca i córkę, czy nie? Daję sennorowi minutę do namysłu.
 — Mój Boże, jestem gotów! Pozwól mi tylko sennor zawołać mego bratanka. To on jest strażnikiem więźniów. On ma klucze.
 — Gdzie on?
 — Tu obok. Wystarczy zapukać.
 — Zapukaj, sennor!
 Starzec zastukał, i po chwili zjawił się Manfredo. Przerażonymi oczami zmierzył przybyszów. Trzymał w ręku zapaloną latarkę.
 — Sennores przybyli, aby zabrać naszych więźniów, — rzekł Hilario.
 Hilario sięgnął po latarkę.
 — Poco dwa światła? — zapytał Zorski.