Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/20

—   1852   —

 — Wysadźmy drzwi! — poradził Grzmiąca Strzała.
 Z całej siły naparli na żelazne drzwi. Ale napróżno.
 Pode drzwiami stał doktor Hilario i nasłuchiwał.
 — Zwycięstwo! — rzekł. — Uwięzieni. Posłuchaj, jak napierają na drzwi. Och, żelazo wytrzyma ich atak! Zasuwy nie puszczą. A za dwie minuty, wszystko ucichnie.
 Istotnie. Uderzenia słabły i wkrótce zupełnie zamarły.
 — Czy mam otworzyć? — zapytał sam siebie Hilario. — Trudno coś postanowić. Jeśli pójdę za wcześnie, będą jeszcze przytomni i potrafią mnie zgładzić; jeśli się spóźnię, zastanę trupy. A przecież pragnę pozbawić ich tylko chwilowo prytmności. Trzeba się odważyć.
 Odsunął rygle i ostrożnie odemknął drzwi. Uderzył go ostry, przenikliwy zapach. Otworzył drzwi naoścież i szybko się cofnął.
 — Czy nie pomarli? — zapytał Manfredo.
 — Nie, żyją. Zabierz wszystko, co posiadają, — to będzie twoja zdobycz. Chcę przyprowadzić Cortejów. Niech się cieszą, oglądając tych więźniów.
 Hilario odszedł. Bratanek jego wywrócił kieszenie nieprzytomnych i zagrabione rzeczy zabrał do piwnicy. Poczem związał jeńcom ręce i nogi tak starannie, aby żadną miarą nie mogli się uwolnić.
 Hilario wszedł do znośnie urządzonego pokoju,