Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/26

—   1858   —

wszystko, co mają na sobie. Potem wyprowadzisz je w pole i rozpędzisz na wszystkie strony.
 W pół godziny potem trop dziewięciu jedźców, którzy kilka godzin przedtem mknęli do celu, pełni radosnej nadziei, był całkowicie zatarty. —
 Nazajutrz Hilario zawołał bratanka i wraz z nim zeszedł do lochu Corteja i jego córki. Więzień, przeciągając się, zapytał:
 — Czy przychodzi pan uwolnić nas, sennor Hilario?
 — Uwolnić? To zależy! Od pana zależy, czy zostaniesz tutaj i zgnijesz, czy też odzyskasz nadzieję ratunku.
 — Ratunek? — wykrztusił Cortejo. — Czego żądasz wzamian?
 — O tym później pomówimy! Teraz chodzi tylko o polepszenie pańskiej sytuacji. Jestem gotów dać wam lepszą celę, a także wikt, o ile udzieli mi pan szczerych informacyj o Henryku Landoli, sławetnym korsarzu.
 — Ach! Poco to?
 — To moja rzecz! Przyrzekł pan myśliwemu Grandeprise, że wydasz Landolę?
 — Tak. Ale, niestety, nie wiem, gdzie teraz przebywa.
 — Ale możesz się dowiedzieć?
 Cortejo ociągał się. Hilario dodał surowo:
 — Dobrze, zachowaj to pan dla siebie, jeśli chcesz tutaj nędznie zmarnieć.
 Zamierzał wyjść; Józefa zawołała: