Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 67.djvu/11

—   1871   —

 — Paula, czy to możliwe? Co za spotkanie! Pani tutaj? Czemu mi pani nie napisała?
 — Mój panie, jest pan w błędzie! — rzekła poważnie starsza dama.
 Ravenow przybrał wyraz zdumienia, a zarazem powątpiewania, jakgdyby pytał siebie, czy damy, z niego nie kpią.
 — Ach, szanowna pani, proszę o wybaczenie! Jak mi się zdaje, nie miałem jeszcze przyjemności poznać pani, lecz Paula temu zaradzi. — I, zwracając się do młodej damy, dodał: — Proszę, łaskawa pani, zechce pani uprzejmie przedstawić mnie tej damie!
 Głębokie, poważne oczy dziewczyny obejrzały go badawczo.
 — Nie mogę tego uczynić, — rzekła melodyjnym głosem — gdyż nie znam pana. Kim pan jesteś?
 Cofnął się z wyrazem zdziwienia i rzekł:
 — Jakto, wypiera się pani, Paulo? Czym sobie zasłużyłem? Aha, zapominam, że pani zawsze lubiła żartować.
 Znowu przeszyło go badawcze spojrzenie, tym razem bardziej posępne, niż poprzednie. Nieznajoma odpowiedziała z taką godnością, że był naprawdę zdumiony.
 — Nie żartuję z osobami, których nie znam, lub których znać nie chcę, mój panie. Przypuszczam, że tylko wielce dla mnie nieprzyjemne podobieństwo z jakąś pańską znajomą upoważniło pana do napaści na nasz powóz. Proszę pana, abyś się przedstawił!