Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 67.djvu/13

—   1873   —

czankami, — a której to mieszczanki nie uszczęśliwiłoby poznanie podporucznika gwardii, tym bardziej hrabiego? Odpowiedział zatem bez zająkaknienia:
 — Tak, Paula Marsfelden. Mieszka na prowincji. Dlatego zdziwiłem się, że widzę ją tutaj.
 Muszę od razu dzisiaj napisać, że w stolicy znajduje się jej tak piękny i godny podziwu sobowtór.
 Uśmiechając się ironicznie, odparła:
 — Radzę panu zaoszczędzić sobie tego trudu.
 — Dlaczego, pani?
 — Ponieważ ja sama zawiadomię o tym pannę Marsfelden.
 — Pani? Jakto?
 — Ta pani jest moją przyjaciółką.
 — Ach!
 Był to niemal okrzyk strachu. Nieznajoma znała tę panią, której nazwisko nasunęło mu się na myśl. Paula Marsfelden bynajmniej nie była z nim spokrewniona; skłamał, aby wyjaśnić poufałość powitania.
 — Zląkł się pan? — rzekła zimno Róża. — A więc, istotnie, nie zawiodłem się na panu. Mój panie, jesteś wprawdzie hrabią i oficerem, ale nie człowiekiem honoru!
 — Pani! — rzekł.
 — Poruczniku! — dopowiedziała z najgłębszą pogardą.
 — Gdyby pani była mężczyzną, musiałabyś natychmiast służyć mi satysfakcją. Czyż ja odpowia-