Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 67.djvu/15

—   1875   —

 — Jeśli mam wyznać prawdę, to od tygodni chodzę za panią, — od chwili, kiedy panią po raz pierwszy ujrzałem. Obraz pani przepełnił moje serce nieznanym mi dotąd uczuciem.
 Jasny, srebrzysty śmiech przerwał jego wylewne zdania.
 — Chodzi pan za mną od tygodni?
 — Tak, na honor, łaskawa pani!
 — Tu?
 — Tak — odparł, spuszczając nieco z tonu.
 — No, więc oświadczę panu, — odparła, że kłamiesz ponownie. Nigdy przed tym nie byłam w mieście, a jestem tutaj dopiero od wczoraj. Ubolewam nad armią, która musi pana nazywać kolegą, i rozkazuję panu po raz ostatni opuścić powóz.
 — Nie pójdę, dopóki się nie wytłumaczę, a jeżeli nie zechce mnie pani wysłuchać, to jednakże zostanę, aby dowiedzieć się pani adresu i usprawiedliwić przed nią w domu.
 Z najwyższą pogardą w głosie i na twarzy odrzekła:
 — Ach, sądzi pan, że dwie kobiety są zbyt słabe, aby się obronić? — Janie, zatrzymaj się!
 Stangret osadził konie. Powóz zatrzymał się obok policjanta. Atoli porucznik, zwrócony plecami, nie widział stróża porządku. Oparł się wygodnie o poduszki i postanowił grać va banque.
 — Panie posterunkowy, proszę pana, zechce pan podejść! — zawołał Róża.
 Porucznik szybko się odwrócił; ujrzawszy policjanta, zrozumiał zamiar panny i nie mógł po-