Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 67.djvu/18

—   1878   —

 — Kupiec — odparł. — A jak się pan nazywa?
 — Na imię mi Ludwik, Ludwilk Starzyński.
 — Mieszka pan tutaj?
 — Rozumie się. Mieszkam tam, w willi hrabiego Rodriganda.
 — Ach, ta willa należy do hrabiego?
 — Tak, do hiszpańskiego hrabiego. Kupił ją niedawno.
 — Czy ma wiele służby.
 — Hm, nie za wiele.
 — Czy któryś z jego urzędników nie nazywa się Zorski?
 Ludwik nastawił ucha. Był prostym człowiekiem, ale odgadł z właściwą takim ludziom przenikliwością, że chcą go wybadać. Ten człowiek nie wyglądał na podoficera; Ludwik dopiero dowiedział się od woźnicy o przygodzie w Ogrodzie Zoologicznym, postanowił tedy mieć się na baczności.
 — Zorski? — rzekł. — Tak.
 — Cóżto za człowiek?
 — Stangret.
 — Do licha, stangret! Czy ma żonę i córkę?
 — Rozumie się.
 — Czy to są te obie panie, które poprzednio pojechały na spacer do Ogrodu Zologicznego? Ależ one nie wyglądały na panie stangretowe!
 — Czemu to? hrabia tak sowicie płaci swej służbie, że żony i córki mogą się stroić jak damy. Zresztą, nie pojechały, jak to się mówi,