Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 67.djvu/28

—   1888   —

 Brygadier nigdy jeszcze nie słyszał takiej nauczki. Zmrużył powieki i ostro warknął:
 — Co? Jak? Chce pan odpowiadać? Ach, trzeba to sobie zapamiętać! Jest pan wolny i może pan iść!
 Robert ukłonił się i wyszedł. Teraz miał pójść do pułkownika. Musiał czekać prawie godzinę, mimo że nikogo w przedpokoju nie było. Wreszcie go wpuszczono.
 Upłynęło kilka minut. Robert zakasłał głośno, i dopiero teraz pułkownik odwrócił się powoli.
 — Kto tu kaszle?
 — Ach, jest tu ktoś! Kto pan jesteś?
 — Podporucznk Helmer, według rozkazu, panie pułkowniku.
 Pułkownik podniósłszy się, nasadził binokle i oglądał na zimno młodego pdprucznika. Nie mogąc nic zarzucić jego zewnętrznemu wyglądowi, rzekł:
 — A zatem, stawił się pan. Niech pan zamelduje adres w adiutanturze. Muszę panu powiedzieć, że w gwardii wymagania są wielkie. Czy zna pan panów oficerów?
 — Nie.
 — Hm! Czy będzie się pan stołował w kasynie?
 — Mieszkam i stołuję się u znajomych.
 — Ach, tak. Hm! A więc doprawdy nie wiem, w jaki sposób pana zaznajomić z panami oficerami.
 Robert zrozumiał o co chodzi, jednak odezwał się grzecznie: